Okres baroku w muzyce polskiej otwiera Mikołaj Zieleński, autor opublikowanego w 1611 roku w Wenecji monumentalnego zbioru
Offertoria et Communiones totius anni przeznaczonego na cały rok kościelny. W swoich kompozycjach stosuje Zieleński technikę polichóralną, charakterystyczną dla szkoły weneckiej, której głównym przedstawicielem był Giovanni Gabrieli. Z barokiem włoskim wiązała się twórczość mszalna innych wybitnych kompozytorów tego okresu, Marcina Mielczewskiego i Bartłomieja Pękiela. Pękiel był autorem pierwszego polskiego oratorium -
Audite mortales, które przyrównuje się do najwybitniejszych dzieł Claudia Monteverdiego, jak choćby jego słynne
Vespro della Beata Vergine. Nowy, barokowy styl koncertujący znalazł znakomite zastosowanie w twórczości instrumentalnej Adama Jarzębskiego, skrzypka kapeli królewskiej. Jego
Canzoni e Concerti a Due, Tre e Quatro Voci cum Basso Continuo mogą śmiało konkurować z pochodzącymi z tego samego okresu koncertami kompozytorów włoskich. Inni kompozytorzy tego okresu to m.in.: Jan Podbielski, Jacek Różycki, Grzegorz Gerwazy Gorczycki, Stanisław Sylwester Szarzyński.
Dr Mieczysław Kominek
Kolejny artykuł:
Opera polska
Poprzedni artykuł:
Pierwsze zabytki i pierwsi kompozytorzy
