Projekt wykroczył daleko poza wydanie pojedynczej płyty CD. Ze względów finansowych nie mogliśmy mogliśmy sobie pozwolić na wydanie bardziej obszernego albumu. W grę wchodziła wyłącznie pojedyncza płyta CD. Jednak muzyki nagraliśmy znacznie więcej. Bogatszy był też zespół artystów, bo w nagraniu arcytrudnego
Koncertu fortepianowego fis-moll na dwa fortepiany Konstantego Regameya wziął udział wspaniały Radosław Gozdzikowski. Część spośród tych nagrań, które nie zmieściły się na płycie udostępnimy do odsłuchu online. Część chcielibyśmy opublikować na następnej płycie Regameyów. Wniosek złożyliśmy. Może zapadnie przychylna decyzja...
W projekcie w roku 2023 udział wzięli (m.in.):
Robert Koller
Ukończył studia wokalne na Uniwersytecie Sztuki w Zurychu, uzyskując prestiżowe solowe dyplomy mistrzowskie w klasach śpiewu (u László Polgára) i kompozycji (u Detleva Müllera Siemensa). Artysta występował w słynnych salach koncertowych i teatrach operowych świata, m.in. w Alte Oper we Frankfurcie, Zellerbach Hall w San Francisco, drezdeńskiej Semperoper, Filharmonii Berlińskiej oraz Teatro Colon w Buenos Aires, pod batutą takich mistrzów jak Andrea Marcon, Heinz Holliger, Jordi Savall, Emilio Pomárico oraz Christian Schumann.
Artysta ma w swoim dorobku partie wiodące w spektaklu
Extravagancia Heleny Winkelman
na podstawie sztuki Rafaela Spregelburda
(Teatro Colón, 2010) oraz operze kameralnej
Nacht Georga Friedricha Haasa (na Festiwalu w Lucernie, 2011), rolę tytułową w
El Cimarron Hansa Wernera Henzego (Kraków, 2008, Dresden, 2012, Bremen, 2020), występy solowe na Ittinger Pfingsttage (pod batutą Heinza Holligera), w
pas à pas... György Kurtága (Grande Opéra de Genève) oraz w wiedeńskiej sali Musikverein (2013), wykonanie cyklu pieśni barytonowych
Lunea Heinza Holligera (podczas światowej premiery wersji orkiestrowej z Ensemble Modern we frankfurckiej Alte Oper, 2014), solową partię barytonową w
Dunkle Spiegel tegoż kompozytora (Tonhalle w Zurychu, 2014), główną rolę w
Künstliche Mutter Michela Rotha (na Festiwalu w Lucernie, 2016) oraz
Sombre Kaiji Saariaho (Schwetzinger SWR Festspiele, 2016), rolę Noego w
Noahs Fludde Benjamina Brittena (z bazylejską Sinfonie Orchester) oraz występy w
Luthers Träume Siegfrieda Matthusa (z Brandenburger Staatsorchester, 2017),
Danse des morts Honeggera (Filharmonia w Jenie, 2018),
Des Knaben Wunderhorn Gustava Mahlera (z Lemanic Modern Ensemble w genewskim Studio Ernest Ansermet, 2020), partie barytonowe w
Mszy polowej Bohuslava Martinů (z orkiestrą Tonhalle z Zurychu) i
Requiem berlińskim Kurta Weilla (2022), solowy występ podczas koncertu monograficznego Marka André w wiedeńskiej Musikverein (z zespołem Kloster Festspiele Maulbronn, dyr. Benjamin Hartmann), a także rolę w
Żywocie rozpustnika Igora Strawińskiego (TOBS Theater Biel Solothurn, reż. Maria Riccarda Wesseling, 2023) oraz recital inauguracyjny Festiwalu w Bernie w Forum Menuhina z udziałem Salome Kammer i Kiryła Zwegincowa.
Dominika Peszko
To jedna z najbardziej wszechstronnych
pianistek swojego pokolenia – solistka, kameralistka, korepetytorka wokalna, interpretatorka muzyki nowej, doktor sztuk muzycznych. Wyróżniona odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Laureatka Nagrody Województwa Małopolskiego Ars Quaerendi (2019) za wybitne działania na rzecz rozwoju i promocji kultury oraz Stypendium Twórczego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2019).
Studia magisterskie i doktorskie ukończyła w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie fortepianu prof. Andrzeja Pikula. Beneficjentka Programu Kształcenia Młodych Talentów – Akademii Operowej Teatru Wielkiego – Opery Narodowej
w Warszawie w latach 2015–2018. Laureatka licznych nagród ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów pianistycznych i kameralnych oraz nagród dla wyróżniającego się pianisty konkursów wokalnych.
Jako solistka koncertowała z Sinfonią Varsovią, Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej oraz z większością orkiestr symfonicznych polskich filharmonii. Współpracowała z takimi dyrygentami jak, m.in.: Bassem Akiki, Paweł Przytocki, Mirosław Jacek Błaszczyk, Wojciech Rodek i Rafał Kłoczko.
W swoim dorobku ma liczne prawykonania muzyki nowej, eksperymentalnej, nierzadko z wykorzystaniem narzędzi multimedialnych. Jest członkiem Stowarzyszenia Artystycznego „Muzyka Centrum” zrzeszającego wykonawców muzyki współczesnej. Dokonała premierowych nagrań pieśni Emanuela
Kani (DUX 7603) oraz kompletu dzieł – miniatur fortepianowych i pieśni – Kazimierza Lubomirskiego
(Kameny, 2019). W 2022 roku pianistka wykonała w całości monumentalny cykl
Vingt regards sur L’Enfant-Jésus Oliviera Messiaena. Jest trzecim wykonawcą tego cyklu w Polsce (po Eugeniuszu Knapiku i Jerzym Godziszewskim)
oraz pierwszą polską pianistką, która podjęła się tego wyzwania.
Od 2013 roku Dominika Peszko pracuje jako nauczyciel akademicki w Katedrze Wokalistyki Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie.
Justyna Danczowska
Urodzona w 1981 roku w Krakowie; naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku sześciu lat u Janiny Żychowicz. Następnie kształciła się u Marioli Cieniawy i Ireny Rolanowskiej. W roku 2004, po czteroletnich studiach w Akademii Muzycznej w Bazylei, uzyskała dyplom w mistrzowskiej klasie Krystiana Zimermana, zaś w roku 2007 ukończyła z wyróżnieniem dwuletnie studia w Akademii Muzycznej w Zurychu w klasie Konstantina Scherbakova.
Wielokrotnie uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Halinę Czerny-Stefańską; przez wiele lat korzystała z regularnych konsultacji u Andrzeja Jasińskiego.
W 1997 roku zwyciężyła w Konkursie Pianistycznym im. Ludwika Stefańskiego w Płocku, otrzymując ponadto dwie nagrody specjalne za najlepsze wykonanie utworów Bacha i Beethovena.
W 1998 roku zdobyła I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina dla Młodzieży w Szafarni. Podczas konkursu dla młodych muzyków w Krakowie w 2000 roku otrzymała I nagrodę oraz nagrodę specjalną Polskiego Wydawnictwa Muzycznego za najlepsze wykonanie utworu współczesnego. Jako kameralistka otrzymała nagrodę-koncert na festiwalu „Orpheus 2002“ w Zurychu, nagrodę specjalną na konkursie muzyki kameralnej w Neuchâtel (2002) oraz III nagrodę w konkursie muzyki kameralnej w Zurychu „Migros Kulturprozent“ (2003). W latach 1996–1999 była stypendystką Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci, przez trzy kolejne lata otrzymywała Stypendium Twórcze Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w roku akademickim 2002/2003 została stypendystką Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina.
Od 2006 roku pracuje w Akademii Muzycznej w Krakowie jako pianistka-kameralistka. Występuje regularnie w Polsce i za granicą, wykonując największe dzieła kameralistyki światowej. W jej dorobku fonograficznym znajdują się
albumy nagrane z Kają Danczowską, Aleksandrą
Kuls, Bartoszem Koziakiem oraz Orianą
Masternak.
Radosław Goździkowski
Pianista, absolwent Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie w klasie fortepianu prof. dra hab. Andrzeja Pikula. Studia magisterskie ukończył z wyróżnieniem w 2021 roku. Występował jako solista i kameralista z recitalami w wielu krajach Europy (Austria, Francja, Hiszpania, Niemcy, Portugalia, Serbia, Szkocja, Słowacja, Szwajcaria, Węgry, Włochy), a także kilkukrotnie w Chinach. Prowadzi ożywioną działalność koncertową w Polsce. Wystąpił z orkiestrami Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Kameralną Filharmonii Krakowskiej, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Zielonogórskiej, Orkiestrą festiwalową „CORda Cracovia”, Orkiestrą Kameralną „Ardente”, Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej w Krakowie. Został nagrodzony w wielu konkursach pianistycznych, m. in.: III nagrodą oraz nagrodą specjalną za wykonanie muzyki francuskiej w VI Międzynarodowym Chopinowskim Konkursie Pianistycznym w Budapeszcie, II nagrodą w XXVII Międzynarodowym Chopinowskim Konkursie Pianistycznym w Rzymie, II nagrodą w XII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Sztokholmie, III nagrodą w XI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Genewie, nagrodą w IX Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. J. Zarębskiego w Warszawie. Za swoje osiągnięcia artystyczne otrzymał Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Małopolskiej Fundacji Stypendialnej „Sapere Auso”, Fundacji „Pro Musica Bona”, Prezydenta Miasta Konina.
Jerzy Stankiewicz
Jeszcze jako student muzykologii, w roku 1964, poznał w Warszawie Konstantego Regameya i jego żonę Hannę Kucharską oraz w Krakowie jej siostrę Danutę. W roku 2008 podczas konferencji w Zurychu, gdzie wygłaszał referat o Regameyu, poznał
Nyimę Dolmę, jego wychowankę z Tybetu.
Poruszony nieznanym wówczas losem ojca kompozytora, w roku 1996 rozpoczął kwerendy archiwalne w Ukrainie i Rosji. Odtworzył biografię Konstantego Kazimierza Regameya oraz odnalazł zaginione wydania jego utworów. W roku 2007 w Krakowie
zorganizował konferencję o fenomenie osobowości Regameya syna połączoną z wizytą przedstawicieli rodzin ze Szwajcarii i Polski oraz muzykologów ukraińskich. Wraz z Biblioteką Kantonalną i Uniwersytecką
w Lozannie zainicjował dwujęzyczne wydania
utworów kameralnych Regameya syna. Był
autorem projektu dwupłytowego albumu „Regamey & Regamey”, który zrealizował z wydawnictwem POLMIC Związku Kompozytorów Polskich, udostępniając odnalezione rękopisy i pierwodruki nut do nagrań studyjnych; jako kontynuację tamtych
działań zaprojektował niniejszą, trzecią płytę CD.
Zaprogramował kilkadziesiąt koncertów Regameyów w Ukrainie, Polsce i Szwajcarii; wygłosił referaty, opublikował artykuły i przedstawił audycje radiowe. 8 maja 2023 roku Jury Nagrody ZKP przyznało Jerzemu Stankiewiczowi Doroczną Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich, m.in. „za przywrócenie do życia twórczości Konstantego i Konstantego Kazimierza Regameyów”.
Ewa Guziołek-Tubelewicz
Absolwentka Wydziału Reżyserii Dźwięku Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w Warszawie. Od 1983 roku
pracowała w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia, a po rozwiązaniu Studia – w Agencji Muzycznej PR. Dokonała szeregu nagrań dla Polskiego Radia podczas festiwali: „Warszawska Jesień”, „Misteria Paschalia”, „Sacrum Profanum”, „Wratislavia Cantans”, „Nowa Tradycja” oraz projekcji dźwięku podczas koncertów, w tym
wydarzeń „Warszawskiej Jesieni”, za co w 2010 roku otrzymała nagrodę Orfeusza, oraz spektakli, np. wystawienia opery
Czarodziejska góra Pawła Mykietyna.
Ma w swoim dorobku wiele nagrań płytowych, w tym dla Nonesuch (Krzysztof Penderecki&Jonny Greenwood), CD Accord (
Apparition, z Agatą Zubel i Krzysztofem Książkiem, płyta uhonorowana Fryderykiem w 2020 roku;
Cascando, płyta Agaty Zubel, Fryderyk 2010) Anaklasis (
Oresteja Agaty Zubel i Mai Kleczewskiej,
Great Encounters,
Contemporary Carillon), Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina (
Polish Romantic Guitar z Mateuszem Kowalskim; Lipiński–Moniuszko–OH! Orkiestra, Schumann–Tchaikovsky–Lutosławski z Andrzejem Bauerem, NOSPR z Jackiem Kaspszykiem, Szymanowski–Paderewski z Aleną Baevą i Vadymem Kholodenko), Chandos (Mystique–Krzysztof Meisinger, Elogio de la Guitarra–Krzysztof Meisinger), Piano Classics (Debussy–Early piano works z Hubertem Rutkowskim, Hofmann: Piano Works–Artem Yasynskyy), Decca/Universal Music Polska (Pianohooligan: 15 Studies For The Oberek, Pianohooligan: 24 Preludes and Improvisations), Narodowego Instytutu Audiowizualnego (
Pasja wg św. Marka Pawła Pawła Mykietyna), Naxos (
Pupils of Chopin z Hubertem Rutkowskim).
Jej nagrania otrzymały liczne nagrody i wyróżnienia:
Not I Agaty Zubel wygrało Międzynarodową Trybunę Kompozytorów w 2013 roku,
Epifora Pawła Mykietyna zdobyła I nagrodę w kategorii
kompozytorów do lat 30 na Trybunie Muzyki Elektroakustycznej w Amsterdamie w roku 1996,
Greya na taśmę Barbary Zawadzkiej – II nagrodę
na Ars Electronica w Linzu w 1988, zaś
Tierra Caliente Włodzimierza Kotońskiego – nagrodę Magisterium na Concours international de musique électroacoustique de Bourges w 1998 roku.
Zapraszamy też do naszej zakładki Posłuchaj, gdzie z wybranymi nagraniami można się zapoznać online.
